Please Hear What I’m Not Saying…

here is the one of the most circulated poem i have referred in my Gujarati article of today’s column

Don’t be fooled by me.

Don’t be fooled by the face I wear

for I wear a mask, a thousand masks,

masks that I’m afraid to take off,

and none of them is me.

Pretending is an art that’s second nature with me,

but don’t be fooled,

for God’s sake don’t be fooled.

I give you the impression that I’m secure,

that all is sunny and unruffled with me, within as well

as without,

that confidence is my name and coolness my game,

that the water’s calm and I’m in command

and that I need no one,

but don’t believe me.

My surface may seem smooth but my surface is my mask,

ever-varying and ever-concealing.

Beneath lies no complacence.

Beneath lies confusion, and fear, and aloneness.

But I hide this. I don’t want anybody to know it.

I panic at the thought of my weakness exposed.

That’s why I frantically create a mask to hide behind,

a nonchalant sophisticated facade,

to help me pretend,

to shield me from the glance that knows.

But such a glance is precisely my salvation, my only hope,

and I know it.

That is, if it’s followed by acceptance,

if it’s followed by love.

It’s the only thing that can liberate me from myself,

from my own self-built prison walls,

from the barriers I so painstakingly erect.

It’s the only thing that will assure me

of what I can’t assure myself,

that I’m really worth something.

But I don’t tell you this. I don’t dare to, I’m afraid to.

I’m afraid your glance will not be followed by acceptance,

will not be followed by love.

I’m afraid you’ll think less of me,

that you’ll laugh, and your laugh would kill me.

I’m afraid that deep-down I’m nothing

and that you will see this and reject me.

So I play my game, my desperate pretending game,

with a facade of assurance without

and a trembling child within.

So begins the glittering but empty parade of masks,

and my life becomes a front.

I idly chatter to you in the suave tones of surface talk.

I tell you everything that’s really nothing,

and nothing of what’s everything,

of what’s crying within me.

So when I’m going through my routine

do not be fooled by what I’m saying.

Please listen carefully and try to hear what I’m not saying,

what I’d like to be able to say,

what for survival I need to say,

but what I can’t say.

I don’t like hiding.

I don’t like playing superficial phony games.

I want to stop playing them.

I want to be genuine and spontaneous and me

but you’ve got to help me.

You’ve got to hold out your hand

even when that’s the last thing I seem to want.

Only you can wipe away from my eyes

the blank stare of the breathing dead.

Only you can call me into aliveness.

Each time you’re kind, and gentle, and encouraging,

each time you try to understand because you really care,

my heart begins to grow wings–

very small wings,

very feeble wings,

but wings!

With your power to touch me into feeling

you can breathe life into me.

I want you to know that.

I want you to know how important you are to me,

how you can be a creator–an honest-to-God creator–

of the person that is me

if you choose to.

You alone can break down the wall behind which I tremble,

you alone can remove my mask,

you alone can release me from my shadow-world of panic,

from my lonely prison,

if you choose to.

Please choose to.

Do not pass me by.

It will not be easy for you.

A long conviction of worthlessness builds strong walls.

The nearer you approach to me

the blinder I may strike back.

It’s irrational, but despite what the books say about man

often I am irrational.

I fight against the very thing I cry out for.

But I am told that love is stronger than strong walls

and in this lies my hope.

Please try to beat down those walls

with firm hands but with gentle hands

for a child is very sensitive.

Who am I, you may wonder?

I am someone you know very well.

For I am every man you meet

and I am every woman you meet.

Charles C. Finn

September 1966

Here is interesting history of that poem’s traveling across the globe..take look (courtesy : Charles Finn’s site created by his wife penny ) :

1960s

Written in September 1966.

Given out when a schoolteacher to students, family and friends in Chicago

Published in an underground St. Louis newspaper and a church newsletter in Cincinnati.

1970s

Read on a radio show in New York.

Heard on a British recording while traveling in Spain.

Published in a Berkeley magazine.

Found by friends in Colorado as a gift from a stranger.

Friend in Pennyslvania met a professor at the copy machine who was preparing to use it in her class.

1980s

Published as a book Masks and claimed by someone else.

Given out at Hegira House, a drug treatment program, in Virginia.

Used in Michigan in Parents of Teens workshop.

1990s

Chosen for publication in three healing books—by three different authors.

Used in Alaska as part of a program for incarcerated teens.

Topic for forensics seminar in California.

Topic for substance abuse seminar in North Carolina.

Found in the CCD Confirmation Book in Virginia.

2000s (till 2009)

Now cited on the Internet over 42,600,000 times from Iceland to New Zealand.

2011

translated in Gujarati for ‘Gujarat Samachar’ column “spectrometer” by me 😛

here is the Gujarati version from the article. its not word to word but free translation. keeping the spirit and feeling of the creation intact i have  changed it little bit, added / edited some words/ meanings and tried to give it bit ethinc touch in some parts and this traslation done in my car at 4th october night when was returning from Ahmadabad spontaneously. (while reading change the gender if you are a female and you can connect with it more personally! જો તમે સ્ત્રી હો તો આ વાંચતી વખતે પુલિંગનું સ્ત્રીલિંગ મનોમન કરતા જાઓ ને એ વધુ અંગત અનુબંધ બનાવશે! )

મૂરખ ન બનશો મારાથી.

મૂરખ ન બનતાં મેં પહેરેલા ચહેરાથી.

હું મહોરાં (માસ્ક) પહેરૂં છું. હજારો મહોરાં!

મહોરા જે ઉતારતા મને બીક લાગે છે.

અને એમાંનો એક પણ મારો ચહેરો નથી!

ઢોંગ કરવો, એ તો મારા ડાબા હાથનો ખેલ છે!

પણ મૂરખ ન બનતા, ભગવાનને ખાતર!

હું એવી છાપ જરૂર પાડું છું કે હું સલામત છું.

અને મારી સાથે બઘું ચકાચક થઇ રહ્યું છે,

અંદર-બહાર મોજેમોજ ચાલે છે

કોન્ફિડન્સ મારી જાત છે, ‘કૂલ’ દેખાવું મારા માટે- રમત વાત છે.

એટલે હું સાગરપેટાળ જેવો શાંત છું,

પરિસ્થિતિ મારા કાબૂમાં છે,

અને મારે કોઇની જરૂર નથી,

એવું દેખાડી શકું છું.

પણ મારી વાત માનશો નહિં !

સપાટી ઉપરથી ભલે હું બેફિકર લાગું,

સપાટી એ મારૂં મહોરૂં છે.

નિત્ય બદલતું અને અડીખમ.

પણ એની નીચે મજબૂતાઇ નથી

એની નીચે છે, મૂંઝવણ, ડર અને એકલતા!

પણ હું એ છુપાવી દઉં છું

મને પસંદ નથી કે કોઇ એ જાણી જાય

હું બહાવરો થઇ જાઉં છું કે મારી નબળાઇઓ ઉઘાડી પડી જશે !

એટલે ઝપાટાબંધ હું એક માસ્ક બનાવી,

એની પાછળ છૂપાઇ જાઉં છું,

અને એ સફાઇદાર આવરણ મને દેખાડો કરવામાં મદદ કરે છે.

અને જે નજર મને પારખી જાય, એની સામે કવચ બને છે.

પણ ખરેખર તો એ જ નજર મારૂં નિર્વાણ છે, મારી આશા છે.

હું જાણું છું કે જો એ દ્રષ્ટિ પાછળ

મારી સ્વીકૃતિ હશે, મારા માટે પ્રેમ હશે,

તો એ જ એકમાત્ર બાબત છે,

જે મને મારાથી મુક્તિ અપાવશે!

એટલે કે મે જાતે જ ચણેલી જેલની દીવાલોમાંથી,

બહુ પીડા વેઠીને મેં બનાવેલી આડશોમાંથી

એ નજર જ એકમાત્ર બાબત છે,

જે મારી જાતને હું ખુદ નથી આપી શકતો,

એવો ભરોસો આપશે-

કે હું પણ કંઇક છું. થોડોક લાયક છું, કશું કરવાને.

પણ હું તમને આ કહેતો નથી

મારી હિંમત નથી, મને ડર લાગે છે.

મને ગભરાટ છે કે તમારી નજર પાછળ મારો સ્વીકાર નહીં હોય,

અને એના પછી પ્રેમ પણ નહીં.

મને સંકોચ છે કે તમે મને ઉતરતો માની લેશો.

તમે મારા પર હસશો,

અને એ હાસ્ય મને ચીરી નાખશે !

ખૂબ ઉંડે ઉંડેથી હું કશું જ નથી એ હું જાણું છું.

અને મને બીક છે કે તમે ય એ જાણશો પછી મને- તરછોડી દેશો!

એટલે હું રમત રમું છું. મારી અનિવાર્ય એવી ઢોંગ કરવાની રમત.

જેમાં બહાર છે આત્મવિશ્વાસની ઓળખ.

અને અંદર છે થરથરતું બાળક!

એટલે જીંદગી બને છે ચળકતા પણ ખાલીખમ મહોરાઓની પરેડ.

એમ તો હું તમારી સાથે મસ્તીથી ઘણી વાતો કરૂં છું.

એ બઘું જ તમને હું કહું છું, જેમાં આમ તો કશું જ કહેવાનું નથી.

અને એ નથી કહેતો, જેમાં બઘું કહેવા જેવું હોય છે.

એ કે મારી અંદર શું રડી રહ્યું છે.

એટલે જયારે હું મારા રોજીંદા કામકાજમાં વ્યસ્ત હોઉં

ત્યારે હું જે બોલતો હોઉં, તેનાથી ભરમાતા નહીં!

પણ પ્લીઝ, ઘ્યાનથી એ સાંભળવા પ્રયત્ન કરજો,

જે હું કહેતો નથી!

એ જ કહેવાની ત્રેવડ મારામાં હોય, એવું હું ઇચ્છુ.

મારૂં અસ્તિત્વ ટકાવવા જે કહેવું મારા માટે જરૂરી પણ છે.

પણ જે હું કહી શકતો નથી.

મને છુપાવવું ગમતું નથી.

મને તકલાદી બનાવટી ખેલ ખેલવા ગમતા નથી.

હું સાચો, વિચારવાયુ વિનાનો બનવા માંગુ છું.

હું હું બનવા માંગુ છું, જેન્યુઇન અને સ્પોન્ટેનિયસ.

પણ તમારે મને મદદ કરવી પડશે.

તમારે મારો હાથ પકડવો પડશે.

ભલે ને, એવું કરવું એ મને છેલ્લો વિકલ્પ લાગતો હોય.

તમે જ લૂછી શકશો મારા આંસુઓ.

અને મારા મુર્દા બનેલા શ્વાસો તથા ખાલીપા ભરેલી નજર,

તમે જ કરી શકો મને સજીવન.

જયારે તમે હેતાળ, મૃદુ અને પ્રોત્સાહક હો છો.

જયારે જયારે તમે એટલે મારી વાત સમજવાનો પ્રયત્ન કર્યો છે,

કારણ તે તમે ખરેખર મારી કાળજી લેતા હો છો.

મારા હૃદયને ફૂટે છે પાંખો!

બહુ કોમળ, બહુ નાની.

પણ પાંખો!

તમારામાં એ શક્તિ છે, જેનો સ્પર્શ લાગણીભીનો છે.

તમે મારામાં પ્રાણ ફુંકી શકો છો.

હું એ જણાવવા માંગુ છું.

એ કે તમે મારા માટે કેટલા મહત્વના છો.

તમે પણ સર્જક બની શકો, પ્રભુ પ્રત્યે પ્રામાણિક એવા સર્જનહાર.

જો તમે ચાહો તો,

મારામાં છુપાયેલા વ્યકિતત્વના.

તમે જ એકલા તોડી શકશો એ દીવાલ,

જેની પાછળ હું ધ્રુજું છું.

તમે ઉતારી શકશો મારા મહોરાં

તમે જ મને મુક્ત કરી શકશો મારા ભયના પડછાયામાંથી.

મારી એકાંત કેદમાંથી.

જો તમે ચાહો તો, પ્લીઝ.

મારી બાજુમાંથી પસાર ન થઇ જતા

એ તમારા માટે સહેલું  નહિ  હોય.

નકામા હોવાનો કાયમી અહેસાસ પાક્કી ભીંતો ચણી દે છે.

તમે જેમ મારી નજીક આવવાની કોશિશ કરશો,

એમ હું કદાચ પ્રતિભાવમાં પ્રતિકાર કરૂં.

એ અતાર્કિક હશે, પણ ભલે બધી કિતાબો માણસજાત વિશે ગમે તે કહે,

ઘણી વાર હું ગળે ન ઉતરે એમ વર્તુ છું.

હું જેને માટે વલખાં મારૂં છું, તેની સામે જ લડું પણ છું.

પણ મને કહેવામાં આવ્યું છે કે

પ્રેમ ભીંતો કરતાં વઘુ મજબૂત હોય છે.

અને એમાં મારી આશા લટકેલી છે.

પ્લીઝ પેલી ભીંતો તોડો.

દ્દઢ છતાં માયાળુ હાથોથી,

એ ભૂલકાં માટે જે બહુ સંવેદનશીલ છે.

હું કોણ છું? તમને અચરજ થતું હશે

હું એ છું જેને તમે ખૂબ સારી રીતે જાણો છો.

હું એ પ્રત્યેક પુરૂષ છું, જેને તમે મળો છો!

હું એ પ્રત્યેક સ્ત્રી છું, જેને તમે મળો છો!

~ ચાર્લ્સ ફિનની કવિતાનું મુક્ત ગુજરાતી રૂપાંતર : જય વસાવડા