માસ્કલેસ મૈત્રીનો મિત્રોત્સવ!

ગેસ્ટ સ્પેશ્યલ આર્ટિકલ

પરોઢના 5:40 આસપાસ.

આકાશમાં હજુ આછી-પાતળી અંધારી રાત છવાયેલી હતી.ડિસેમ્બરનો સમયગાળો હતો અને શિયાળો જામી ચુક્યો હતો.હું ત્યારે બસમાં હતો.મારા ફોનમાં ભવદીપનો કોલ આવ્યો.

‘બટા, લતામાસી બોલુ’સુ.શહેર ઉતરવા આયવો કે વાર’સે હજુ??’

‘ના માસી, હજુ કલાક જેવું થશે ઉતરતા.’ માસીના ઉમળકાનો મેં જવાબ આપ્યો.

‘હારુ બટા. ભવદીપ પણ ગામડેથી નીકળે જ’સે, ઇની હારે ગરમાગરમ નાસ્તો મોકલવું’સુ.કૉલેજ જાતા પે’લા બેય ભાયુ ચા બાંધીન નાસ્તો કરી લેયજો…ને દીકરા મુંજાતો નઈ… હું ય મા જ સુ તારી.’

એ પ્રેમાળ હેતનો જવાબ આપીને મેં ફોન કટ કર્યો અને પ્લે-લિસ્ટમાં સોંગ્સ સેટ કરી આંખ બંધ કરી દીધી.

★〰〰〰〰〰★

🔜 અમારું પહેલું સેમેસ્ટર પૂરું થઈ ગયું હતું અને બીજા સેમેસ્ટરને શરૂ થયાને પણ મહિનો થઈ ગયેલો.
મારે એ સમયે અપડાઉન ચાલતું.મારા નાનકડા તાલુકા-લીંબડીથી રાજકોટ શહેરમાં (આત્મીય કૉલેજ) જ્યાં કૉલેજ કરતો ત્યાં રોજનું 230 કિલોમીટરનું અપડાઉન. કૉલેજનો ટાઇમ સવારના 7:30નો એટલે ઘરેથી વહેલી રાતના 4:15એ નીકળી જવાનુ.

મને આજે પણ એ દિવસ યાદ છે જ્યાંથી આ ઠરકી જીગરી જોડે અમારી યારીની શરૂઆત થયેલી.નવી-નવી કૉલેજ શરૂ થયાને અઠવાડિયું વિત્યું હતું. એ દિવસે હું, ભવદીપ અને શ્રેય એક જ બેંચ પર બેઠા હતા. અમારા કોર-સબ્જેક્ટના એક અતિ ટૂંકા પોર્શનનો લેકચર લેવા યંગ લેડી આવી હતી. હું કેજરીવાલના કસમ ખાયને કહીશ કે એ ખરેખર બહુ મસ્ત લાગતી.(અને ટેક્સી જેવી પણ!🤣)

સ્કિન ટાઈટ બ્લેક લેગીન્સ અને સોબર યલ્લો કુર્તિમાં એકદમ ડેલિકેટ લાગતી હતી. લેકચરની શરૂઆતમાં તેણીએ પોતાનો ઈન્ટ્રો ક્લાસને આપ્યો: અનેરી હિંગળાજીયા.પોતાનો ઈન્ટ્રો આપ્યા બાદ તેણીએ લેકચર લેવાનું શરૂ કર્યું.અનેરી ઈંગ્લીશમાં બકબક કર્યે જતી હતી. (ખબર નહી આ નવા-નવા યંગ લેકચરર બનેલાઓને ફ્રેશરના માથે અંગ્રેજીમાં ગોળીબાર કરવાનો કીડો ક્યાંથી સળવળતો હશે.!) લગભગ સાડા નવ મિનિટમાં જ અમને લિટરલી ખાલી પેટે ઘેન ચડવા લાગેલું.😝

અંતે કંટાળીને મેં સહેજ આગળ ઝુકાવ્યું અને કોણી બેંચના ટેકે રાખીને હથેળીને દાઢીના ટેકે હોઠ આડી ટેકવીને મેં ભવદીપ જોડે વાત શરૂ કરી.

(ચાલુ લેકચરે વાત કરવાની આ યુનિવર્સલ ટ્રેડમાર્ક સ્ટાઇલ છે જે સ્વદેશી અને વિદેશી-બંને યુનિવર્સિટીઓમાં સમાન ધોરણે લાગે પડે.!!)

‘આ ટેક્સી જેટલી મસ્ત દેખાય છે,એના કરતાં પણ એ બહુ ભયંકર ભાષણ આપે છે.’મેં ધીમેથી ભવદીપને કહ્યું.

‘ઇ બધું માય ગ્યું. આપણે રોજ આ ટેક્સીમાં બેસવાનું થાય છે બસ.’

ભવદીપે પણ આગળ ઝુકીને એ જ ટ્રેડમાર્ક સ્ટાઇલમાં મને જવાબ આપ્યો.

‘અલા.. શું બોલેસ એ તો જો.’ હું એના પર બગડ્યો.

‘અરે આનો લેકચર રોજ ૫૦ મિનિટ સહન કરી લેશું…અત્યારે બોર્ડના ફિગરમાં ધ્યાન આપ.’ ભવદીપે ચિડાઈને મને જવાબ આપ્યો.

‘સાલા તારું ધ્યાન બોર્ડની ફિગરમાં નથી પણ એની વાઈટલ ફિગરમાં છે.’ મેં ઊંચા અવાજે કરડાઈને સંભળાવ્યું.
‘આય હાય…મારા વિરા મને ઓળખી ગ્યો તું.’ મને કોણી મારીને ભવદીપ બોલ્યો.

‘હા તો તને શું લાગે તારી એકની જ જવાની જોર કરે છે!?!’ 😆મેં વળતો જવાબ આપ્યો અને આ સાંભળીને અમે માંડ-માંડ હસવું રોકી શક્યા. બાજુમાં શાંત બેઠેલ શ્રેયલાનું અમે બે આ જ સુધી સમજી શક્યા નથી કે એ દિવસે એ ખરેખર લેકચર સમજવામાં તલ્લીન હતો કે અનેરીને જોવામાં.😝

ચાલુ લેક્ચરે ઘૂસપુસ અવાજના લીધે અમને વોર્નિંગ મળી ગઈ હતી.લેક્ચર પૂરો થવાને અંતિમ દસ મિનિટ બાકી હતી ત્યારે અનેરીએ કવેશ્ચન-આન્સર સેક્શન શરૂ કર્યો હતો.એઝયુઝઅલ ગલ્સના સેક્શનમાંથી ભણેશ્રી કાબરો ‘મેમ-મેમ’ બોલાવીને ડાઉટ્સ પૂછયે જતી.【ખબર નહીં છોકરીઓને એકવારમાં બધું સમજાય ક્યાંથી જતું હશે.જો કે લગ્ન પછી આ સમજણ અચ્છે દિનની જેમ ગાયબ થઈ જાય છે.!!😆】

‘કીપ કવાઈટ ગાયઝ.હું તમારી મેડમ નથી.ફ્રેશીનો એક સ્મોલ પોર્શન લેવા જ આપણાં ડીને મને મોકલી છે.આઈ એમ અનેરી હિંગળાજીયા, લાસ્ટ યર સ્ટુડન્ટ ઓફ માસ્ટર્સ એન્ડ યોર સુપર સિનિયર.’

લેકચર પૂરો થયા બાદ ક્લાસમાં અનેરીએ અનાઉન્સ કર્યું.

બસ આટલું સાંભળીને અમારા ત્રણેયના દિલમાં હરખની હેલી ઉપડેલી.

‘એલાવ…મતલબ ટેક્સીમાં બેસવાનો ચાન્સ તો છે.’ આખા લેક્ચરમાં મૂંગો રહેલો શ્રેય અચાનક બોલ્યો.એના ઇન્સ્ટન્ટ લ્હેકામાં મને એની અવસ્થા જરાક વિચિત્ર લાગેલી.🤣

‘હડફા…ઔકાતમાં રહીને બોલ.’ ભવદીપ ચિડાયો.

‘તો શું…સાલાની ગ્રાઉન્ડમાં આવતા ફાટે છે અને સપના ઑપનિંગ કરવાના જોવે.’ મેં ઉમેર્યું.😆

લેકચર પૂરો થઈ ગયો હતો અને મ્યુચ્યુલ હલકટાય ધરાવતા ત્રણ દોસ્તોની દોસ્તી શરૂ થઈ ગઈ હતી.!

અહીંથી અમારો મિત્રોત્સવ શરૂ થયો હતો.એ સમયે કવીઝ કોમ્પિટિશન, યુથફેસ્ટ, ડ્રામા અને સ્પોર્ટ્સ જેવી એક્ટિવિટીના લીધે પહેલું સેમેસ્ટર બહુ ઝડપથી ગાયબ થઈ ગયું હતું.આ બધી સ્પર્ધામાં ફ્રેશી તરીકે ભાગ લેવાના કારણે સિનિયર્સ જોડે પણ અમારું ગ્રુપ બની ગયું હતું.જેમાં થર્ડ યર સિનિયર નમન, આકૃતિ, પંક્તિ મુખ્ય હતા અને સુપર-સિનિયર અનેરીનું ગ્રુપ પણ ખરું જ.!

આકૃતિ… એક ધબકતું વ્યક્તિત્વ જેને હંમેશા મેં સન્માનની નજરે જોઈ છે.એને કોઈ ભાઈ નહીં અને મારે કોઈ સગી બહેન નહીં.લાઈફની આ એકમાત્ર એવી છોકરી છે જેને મેં બહેનનો દરજ્જો આપ્યો હોય.😁એની હૂંફ, એની લાગણી, જે રીતે સ્ટડીમાં મદદ કરતી,ગ્રુપને સાચવતી અને અને સરળ વિચારો રહેતાં..દિલથી માન ઉપજ્યા વગર ન રહેતું.એ એકદમ રિયલ અને અલગ માટીની હતી.આખી કૉલેજ લાઈફમાં ઘણી બધી રીતે એણે મને સગા ભયલા કરતા પણ વિશેષ રાખ્યો હતો.

🔜આ બધા વચ્ચે મારે અપડાઉન તો ચાલુ જ હતું.એ સમય પારિવારિક સંઘર્ષનો હતો.એક તરફ ઉપરવાળો મારી લાઈફમાં દોસ્તીના રંગીન રંગો ભરી રહ્યો હતો તો બીજી તરફ મારા પપ્પાની લાઈફના રંગો એમના જ દોસ્તોએ ભેગા મળીને ગાયબ કરી નાખ્યા હતા.તાલુકા નગરપાલિકામાં પપ્પા સ્ટોર-કમ-હેડ ક્લાર્કની પોસ્ટ પર હતા એટલે કોઈપણ વોર્ડની બેઝિક જરૂરિયાત લાઈટ, પાણી વગેરેની વસ્તુઓના સામાનની ખરીદી પપ્પાના ટેબલથી થતી.ગ્રાન્ટ આવે પછી બિલ બનાવીને કૅશિયર સુધી મોકલવાના રહેતા.એ સમયે ખરીદબીલ પર પપ્પાની સહી બોલતી હોવાથી કૅશિયર, સ્ટોર કિપર તરીકે પપ્પા જોડે ૨૫-૨૫ વર્ષથી જે નોકરી કરતા હતા એવા એમનાં જ ત્રણ મિત્રો (?)એ પપ્પાને સાડા આઠ લાખના ફાઇનાન્સિયલ ફ્રોડમાં પપ્પાને સલવાડ્યા.

આશરે અઢી વર્ષ સુધી કોર્ટ કેસ ચાલ્યો હતો.જ્યાં સુધી પપ્પા નિર્દોષ સાબિત ન થાય ત્યાં સુધી સેલરી બ્લૉક કરવામાં આવેલી અને સેલરી એકાઉન્ટ સિઝ કરવામાં આવ્યા હતા.એ અઢી-ત્રણ વર્ષ સુધી જે હાથ પર છૂટક બચત હતી એમાંથી ઘર ચાલતું અને થોડા નજીકના સંબંધીઓ પાસેથી આડા-અવળા કરીને વકીલની અને મારી કૉલેજ ફી ભરાતી હતી.એ સમય જ એવો હતો કે જો હું શહેરમાં રૂમ રાખીને રહું તો સ્હેજય છ-સાત હજારમાં મહિનો પડે.જે પોસાય એમ નહોતું એટલે જ મેં મારું આખું ગ્રેજ્યુએશન રોજના 230 કિલોમીટર લાંબા અપડાઉનમાં કાઢ્યું હતું.

અપડાઉન માટેનો પાસ નીકળી ગયો હોય એટલે પપ્પા પાસેથી હું અઠવાડિયાના ૨૦૦ રૂપિયા માંગતો.રોજના ૩૦ રૂપિયા વપરાય એવું રફ આયોજન.શહેર ઉતરી કૉલેજ ઓટોમાં જવા-આવવાના ૨૦ રૂપિયા અને ક્યારેક મન થાય તો ૧૦ રૂપિયાની દાબેલી, લસ્સી કે વડાપાઉં લેવા માટે.ઘરેથી રોકટોક નહોતી પણ બાપનું ખિસ્સું ખાલી હોય ત્યારે વગર ડિગ્રીએ મેનેજમેન્ટના નિષ્ણાંત થઈ જવાતું હોય છે.કહેવાય છે ને જ્યારે ઉપરવાળો બધી બારીઓ બંધ કરે ત્યારે ક્યાંકથી નવું બારણું, નવી દિશા, નવા રસ્તા ખુલતાં જ હોય છે અને મારા માટે એ નવી દિશા, નવું બારણું એટલે મારા માસ્ક વગરના મિત્રો.!!

ખરા દોસ્તો એ જ હોય જેની પાસે તમે તકલીફમાં હોવ તો મદદ માંગવી ન પડે પણ એ આપોઆપ સાયલન્ટલી જ તમારો ખભો બનીને જોડે ઊભા રહે. અમારી દોસ્તી રંગ પકડી ચુકી હતી.બીજું સેમેસ્ટર અને શિયાળો પણ શરૂ થઈ ગ્યો હતો.એક દિવસ સાંજે ભવદીપે મારા સંઘર્ષ વિશે એના ઘરે વાત કરી . . . . .
〰〰〰〰〰〰

પરોઢના 5:40 આસપાસ.

આકાશમાં હજુ આછી-પાતળી અંધારી રાત છવાયેલી હતી.ડિસેમ્બરનો સમયગાળો હતો અને શિયાળો જામી ચુક્યો હતો. હું ત્યારે બસમાં હતો. મારા ફોનમાં ભવદીપનો કોલ આવ્યો.

‘બટા, લતામાસી બોલુ’સુ.શહેર ઉતરવા આયવો કે વાર’સે હજુ??’

‘ના માસી, હજુ કલાક જેવું થશે ઉતરતા.’ માસીના ઉમળકાનો મેં જવાબ આપ્યો.

‘હારુ બટા. ભવદીપ પણ ગામડેથી નીકળે જ’સે, ઇની હારે ગરમાગરમ નાસ્તો મોકલવું’સુ.કૉલેજ જાતા પે’લા બેય ભાયુ ચા બાંધીન નાસ્તો કરી લેયજો…ને દીકરા મુંજાતો નઈ… હું ય મા જ સુ તારી.’

આ શબ્દો હતા મારા જીગરજાન ભવદીપના મમ્મીના…મારા લતામાસી…જ્યારે પ્રથમવાર ફોનમાં વાત થઈ ત્યારે તો હજુ એમને મળ્યો પણ નહોતો છતાં ફોન મૂક્યા બાદ દિલ આસપાસ સ્નેહભરી હૂંફ વીંટળાઈ ગયેલી.

★■★■★■★■★■

બસ પછીથી આ ગમતીલું રૂટિન ગ્રેજ્યુએશન સુધી સમયાંતરે ચાલતું રહ્યું.હું રહ્યો ખાઉધરો, ઉપરથી શિયાળો અને ઘરેથી રાતના ૪-૪:૩૦નો નીકળ્યો હોય એટલે બસમાંથી ઉતરું ત્યાં સુધીમાં તો કકડીને ભૂખ લાગી ગઈ હોય. ભવદીપ જોડે લતામાસી જીરાવાળી ભાખરી, અથાણું, પાપડ, થેપલાં, પુરી, તીખી ચટણી આવું કેટકેટલુય વારાફરતી મોકલાવતા.શહેરમાં જ રહેતો શ્રેય કોરો નાસ્તો લઈ આવતો.જેમાં મોટાભાગે મિઠાઈ ખાસ રહેતી. ક્યારેક થર્મોસમાં ચા પણ હોય અને જો ઘરેથી ચા લાવવાનો મેલ ન પડ્યો હોય તો રસ્તામાંથી ચા પાર્સલ કરાવતો આવતો.હું બસમાંથી ઉતરું પછી સીધો રીક્ષામાં રેસકોર્સ રોડ જતો. એ બંને એમના બાઇક લઈને પહોંચતા. પછી અમે ત્રણેય યાર રેસકોર્સ ગાર્ડનના બે બાકડા ભેગા કરતા અને નાસ્તાનો પથારો પાથરીને ગપાટા મારતા ફુલપેટ નાસ્તો કરતા.

કૉલેજનું એ પહેલું વર્ષ હતું એટલે બીજા લોકો સાથે હજુ દોસ્તી ધીમે-ધીમે મજબૂત થતી.મારે રોજના ૩૦ રૂપિયામાં દિવસ કાઢવાનો થતો એટલે કલાસનાં બીજા દોસ્તો જોડે કેન્ટીનમાં જઈને સોલ્જરીમાં નાસ્તો કરવામાં મને સંકોચ થતો.એ સમયે મારા આ બે હરામી દોસ્તો મને આ રીતે સાચવી લેતા. લાઈફમાં ગ્રેજ્યુએશન પૂરું થાય એ પહેલાં અમે દોસ્તીની યુનિવર્સિટીમાં ગ્રેજ્યુએટ થઈ ગયેલા!

ચા સાથે એ બંને માસીઓના હાથે બનેલો નાસ્તો અમે ટેસડો કરતા યારીના જામ માફક પીતા. રેસકોર્સના બાકડે નાસ્તો કરતા હસી-મજાક-હલકટાઈ ખૂટતી નહીં અને સવાર-સવારમાં દોસ્તીની મૌસમ ખીલી ઉઠતી.એ ફક્ત ‘ચા’ નહોતી પણ ‘ચાહ’ હતી જેમા બંને માસીઓની હૂંફ ભળેલી હતી અને આ બે યારોની -ન વ્યક્ત થતી છૂપી લાગણી હતી.સાચું કહું….એ યારો સાથે પીધેલી એ ચા જેવી મીઠાશ પાછળથી લાઈફમાં ક્યારેય અનુભવી નથી.

〰〰〰〰〰〰

જ્યારે ઇન્ટરનલ એક્ઝામ આવતી ત્યારે સમયે પહોંચવું પડતું.ક્યારેક બસ મોડી હોય અથવા ચૂકાઇ ગઈ હોય ત્યારે પૈસા ખર્ચીને પ્રાઇવેટ ટ્રાવેલ્સમાં પહોંચવું પડતું.અઠવાડિયાનું આખું બજેટ ખોરવાઈ જતું.જ્યારે આવી એક્ઝામ આવતી ત્યારે ભવદીપયો ફરી મારો ખભો બની જતો.એક દિવસ કૉલેજ છૂટ્યા બાદ હું રીક્ષામાં બેસીને બસ સ્ટેન્ડ જતો હતો ત્યાં મારામાં ભવદીપનો ફોન આવ્યો.

‘હડફા સાંભળ. તું લેત નહી એટલે તારી બેગમાં બાયો-કેમની બુકમાં ૬૭માં પેજ વચ્ચે ૫૦૦ની નોટ મૂકી છે એ લઈ લેજે.વપરાઈ નહી તો પાછી દઈ દેજે પણ કાલથી એક્ઝામ શરૂ થાય છે એટલે જોડે રાખ.’ આટલું બોલીને ભવદીપ ફોન કાપી નાખતો.ક્લાસમાં જ્યારે હું ક્યાંક આઘો-પાછો થ્યો હોવ ત્યારે કેટલીય વાર મારી નોટ્સમાં કે બુક્સમાં આ રીતે ભવદીપે પૈસા મૂકેલા છે.એ સમયે બસ આંખો જ બોલતી.એ અશ્રુ-લાગણીની કિંમત હું આજેય ચૂકવી શક્યો નથી.

〰〰〰〰〰

કૉલેજનું પહેલું વર્ષ પૂરું થયું હતું.અમારા થર્ડ યર સિનિયર નમન, આકૃતિ, પંક્તિનું ગ્રેજ્યુએશન પણ પૂરું થયું હતું અને એમણે માસ્ટર્સ માટે અમારી જ કૉલેજ પસંદ કરી હતી.અનેરીએ એન્ટ્રન્સ પાસ કરીને યુનિવર્સિટી ડિપાર્ટમેન્ટમાં પીએચડી શરૂ કર્યું હતું.દોસ્તીને પાક્કા રંગે રંગાવવાના વધુ બે વર્ષ મળ્યા હતા.

કૉલેજમાં ચાલતી એક્સ્ટ્રા-કર્ક્યુલર એક્ટિવિટી, ઇવેન્ટ્સ, સેમિનાર,સ્ટડી અને સ્પોર્ટ્સમાં એક પછી એક સેમેસ્ટર પૂરાં થતા ગયા.

હું પાંચમા સેમેસ્ટરમાં હતો ત્યારે શ્રાવણ મહિનાની રજાઓમાં સખત તાવની ઝપેટમાં આવ્યો હતો.સાતમ-આઠમના કારણે તાલુકાના મોટાભાગના ડૉક્ટર ફરવા જતા રહ્યા હતાં.કોઈ એક-બે ક્લિનિક ખૂલી હતી.શરૂના ત્રણ દિવસ અતિશય વસમા હતા.ઠંડી સાથે ખૂબ તાવ ચડતો.પેટમાં કશું ટકતું નહીં અને હાઈ પવારની પેરાસીટામૉલ લેવાના કારણે ખૂબ નબળાઈ આવી ગઈ હતી.ઉલટીઓ સતત ચાલુ રહેતી અને માથું સતત દુખતું રહેતું.કોઈ ફેર ન પડતાં અંતે ચોથા દિવસે ડોકટરે રિપોર્ટ્સ કરાવ્યો અને રિપોર્ટ્સમાં સાંજે ડેન્ગ્યુ પોઝિટિવ આવ્યો.પ્લેટલેટ્સ કાઉન્ટ ઝપડથી ઘટતાં હતા એટલે ડૉકટરે તાત્કાલિક જિલ્લાની સિટી હોસ્પિટલમાં એડમિટ થવા કહ્યું હતું.

મમ્મી-પપ્પા ત્યારે ટેંશનમાં હતા.આ આકસ્મિક ઉપાધી માટે હોસ્પિટલનો ખર્ચ કાઢવા ફરજિયાત સગાઓ પાસેથી પૈસા માગવા પડે એમ હતા જે બંનેના સ્વભાવથી વિપરીત હતું.પપ્પા નગરપાલિકામાં જ હોવાથી એની એમ્બ્યુલન્સ મળી ગયેલી અને મને રાતનાં આઠ આસપાસ જિલ્લાની સિટી હોસ્પિટલમાં એડમિટ કરાયો.ટ્રીટમેન્ટ શરૂ થઈ ચૂકી હતી.કુટુંબના સગાઓ પણ ખડે પગે હતાં એટલે મમ્મી-પપ્પાને માનસિક શાંતિ હતી.

દોસ્તીનું નાક કૂતરા જેવું હોય છે જે દૂરથી તમારી મૂંઝવણ સૂંઘી લે.રાતે મને તાત્કાલિક એડમિટ કરવો પડ્યો એ વાતની મારા મિત્રોને ખબર પડી.બીજા દિવસે અગિયાર આસપાસ ભવદીપ, શ્રેય, નમન, અનેરી, આકૃતિ અને પંક્તિ હોસ્પિટલ પહોંચી ચુક્યા હતા.એ દરમિયાન જે બન્યું હતું એ વાત પપ્પાએ મને ડિસ્ચાર્જ થયા બાદ છેક ઘરે આવ્યો ત્યારે કરી હતી.

‘પ્લીઝ અંકલ…તમને અમારી દોસ્તીના સમ છે.રિલેટિવ્ઝ છે તો ભલે તમારે જરૂર ન હોય પણ છતા અત્યારે આ પૈસા તમારે રાખવાના જ છે.’ આકૃતિ અને શ્રેય પપ્પાને હકથી કહી રહ્યાં હતાં.

‘અરે. તમે કેમ સમજતા નથી. દીકરી-દીકરાઓનું લઈને હું ક્યાં ભવ છૂટીશ.’ પપ્પા મક્કમતાથી ટાળી રહ્યા હતા.
‘દીકરી માનો છો ને?. તો દીકરી મદદ ન કરી શકે.?’ આકૃતિ લાગણીથી કહી રહી હતી.

〰〰〰〰〰〰

મને આજે પણ ખબર નથી કે કોણે , કેમ અને ક્યાંથી પૈસા ભેગા કર્યા હતા પણ મારા આ નમૂનાઓ ત્યારે પપ્પાના હાથમાં વીસ હજાર રૂપિયા મૂકતા ગયેલા. છ દિવસ પછી મને ડિસ્ચાર્જ મળી હતી અને ઘરે આવી જ્યારે આ વાત ખબર પડી ત્યારે હું મમ્મીને વીંટળાઈને ધ્રુસકે-ધ્રુસકે રડ્યો હતો.

〰〰〰〰〰

🔜ઘણાં અઠવાડિયા બાદ હું સંપૂર્ણ સાજો થઈને કૉલેજ જઈ રહ્યો હતો.ભવદીપ મને લેવા આવવાનો હતો.બસમાંથી ઉતરતા જ સાલાને સામે જોઇને કસમથી હું એને ત્યાં જ ભેટી પડ્યો હતો.એની બાઇક પાછળ બેસીને અમે કૉલેજ પહોંચ્યા.મારે તો બસ શક્ય એટલું વહેલું આકૃતિ, નમન,શ્રેય,પંક્તિ બધાને મળવું હતું.

માસ્ટર્સની લેબમાં અમારા ગ્રૂપના બધા રાહ જોઇને જ બેઠા હતા.લેબમાં એન્ટર થતા જેવા મેં શ્રેય, આકૃતિ,નમનને જોયા ….બસ…આ યારોના ઋણ નીચે બંધાયેલા દોસ્તીના વાદળ મારી આંખ મારફતે વરસી પડ્યા.હું બસ પ્લેટફોર્મના ટેકે ઉભો-ઉભો રડતો રહ્યો …શ્રેયના ખભે માથું ટેકવી દીધેલું. આકૃતિ, શ્રેય બસ પીઠ પર હાથ ફેરવતા મને શાંત કરતા રહ્યા.

એવામાં ભવદીપ ઊભો થઈને ચાલવા લાગ્યો.

‘અલા… ક્યાં જવા ઉપડ્યો.’ નમને પૂછ્યું.

‘એને જવા દે….ઈમોશનલ થયો હશે પણ બધાં સામે રડશે નહીં.’ પંક્તિ બોલી.

ભવદીપે હળવેથી પાછું ફરીને જોયું અને બોલ્યો.’પણ હું તો કોલ્ડ સ્ટોરેજમાં શ્રેયલાએ જે માવાના પેંડા લાવીને મૂક્યા છે એ લેવા ઊભો થયો હતો.આજ નાસ્તો નથી કર્યો એટલે જરાક…’🤣😆😝

કસમથી સાલાને છૂટુ બૂટ મારવાનું મન થઇ ગયું હતું.બસ…આ છે મારા મિત્રો….જેમણે દોસ્તીમાં દંભ, ઈર્ષા, અભિમાન જેવા માસ્ક ક્યારેય પહેર્યા જ નથી.અમે જેવા છીએ તેવા આજે પણ એકબીજાના છીએ અને આ છે મારી માસ્કલેસ મૈત્રી અને આ છે મારો ખરો મિત્રોત્સવ.🙏🏾☺

”અપની જવાનીમે ઔર રખા હી ક્યા હૈ,
કુછ તસ્વીરે દોસ્તોકી ઔર બાકી બાતેં ઉનકે નશેકી.”

~ ચિંતન ઉપાધ્યાય

ચિંતન ઉપાધ્યાય યુવા રીડરબિરાદર છે. એમની ફ્રેન્ડશિપ પરની આ સ્ટોરી એમની ઉંમર જેવી raw લખી છે. પણ એમાં તાજગીની લહેરખી આવે છે, વચ્ચે વચ્ચે. JVpediaમાં એમનું સ્વાગત છે. ~ જય વસાવડા